เขาเดินเก็บขวดน้ำพลาสติกที่สถานีรถไฟหัวลำโพง
ปกติเท่าที่ผมเห็นคนเก็บขวดขายจะใช้รถถีบ หรือที่เรียกว่า ซาเล้ง แต่เขาคนนี้ คนที่ผมเห็น เขาใช้เท้าเดิน พอเก็บขวดแต่ละใบได้ก็บีบให้แบนแล้วยัดใส่ถุงพลาสติกขนาดใหญ่
เก็บขวดได้มากพอสมควรเขาก็จะมานั่งรถ เพื่อรอขึ้นรถไฟฟรีที่หัวลำโพงกลับบ้านที่จังหวัดนครราชสีมา หรือที่มีชื่อเล่นว่า โคราช
เรื่องราวของเขาผมรู้เพราะเขาเล่าให้ฟัง
วันนั้น ผมไปจองตั๋วรถไฟเพื่อไปเชียงใหม่ แล้วอาศัยรถไฟฟรีเพื่อไปลงที่สถานีสามเสน ส่วนเขานั่งกินข้าวเหนียวหมูปิ้งอย่างเอร็ดอร่อยสบายอารมณ์อยู่บนรถไฟก่อนผม มีถุงพลาสติกขนาดใหญ่อยู่ใต้ที่นั่ง ผมถามเขาว่าถุงอะไร เขาบอกขวดพลาสติก แล้วเขาก็เริ่มเล่าเรื่องราวของเขาให้ผมฟัง
เขานั่งรถมาจากโคราชเก็บขวดบนรถไฟก่อนลงจากรถไฟแล้วไปเริ่มต้นเดินเก็บจากอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ เดินเก็บไปเรื่อยๆ หลายถนนแล้ววกกลับไปหยุดที่หัวลำโพงเพื่อขึ้นรถไฟกลับโคราชนำขวดไปขายเถ้าแก่เจ้าประจำซึ่งให้ราคาดี เพราะทุกขวดของเขาจะไม่มีน้ำอยู่ในขวดแม้หยดเดียว
เขาเดินทางไปมาระหว่างกรุงเทพฯ-โคราชเกือบทุกวัน เขาบอกว่าพอ 2 ทุ่มรถไฟถึงโคราชเขาลงจากรถไฟก็เอาขวดที่เก็บได้ไปขาย พอ 6 โมงเช้าก็ขึ้นรถไฟอีกขบวนเข้ากรุงเทพฯ ใหม่ แล้วก็เก็บขวดบนรถไฟอย่างที่เคยทำเป็นประจำ เขาบ่นว่าตอนนี้เก็บขวดได้น้อยลง เพราะมีคนเก็บขวดขายกันมากขึ้น
การนั่งรถไฟไปโคราชไม่ต้องเสียเงินแม้แต่บาทเดียว นั่งสบาย บางเที่ยวที่นั่งว่างสามารถนอนบนที่นั่งได้ด้วย
เนื่องจากเขาไม่มีบ้านอยู่ในกรุงเทพฯ รถไฟจึงเสมือนบ้านของเขา เขาบอกว่าแสนสะดวกสบายที่สุด บนรถไฟไม่มีแอร์ก็จริง แต่มีลมพัดสบายไปตลอดทาง
บนรถไฟยังมีห้องน้ำห้องส้วมให้ใช้ฟรีอีกต่างหาก
เขาเอ่ยขอบคุณรัฐบาลที่ให้มีรถไฟฟรี ซึ่งทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของเขาดีขึ้นมาก และหากวันไหนไม่ได้นั่งรถไฟกลับ เขาก็จะถือโอกาสนอนที่สวนลุมพินี และไม่เพียงแต่เขาเท่านั้นที่ใช้รถไฟฟรี ยังมีคนยากจนอื่นๆ อีกมาก
อาชีพการเก็บขวดขายของเขานั้น ถ้านอนอยู่ที่สวนลุมฯ พอรุ่งเช้าก็ออกเดินตระเวนเก็บขวดตามตรอกซอกซอยหน้าตลาดและที่สวนลุมฯ ด้วย
ที่สวนลุมฯ เก็บได้มากหน่อยเพราะจะมีคนมาวิ่งออกกำลังกาย ดื่มน้ำขวดพลาสติกเสร็จก็ทิ้งขวดลงในถังขยะ เขาไม่ต้องทำอะไรแค่เอามือล้วงขึ้นมา
“หากมีน้ำเหลืออยู่ก็เทออกให้หมด” เขาเน้นเรื่องนี้มาก เพราะถ้าปล่อยให้มีน้ำอยู่ในขวด เวลานำไปขายซึ่งต้องชั่งน้ำหนักรวมจากถุงพลาสติก ก็จะทำให้ผู้รับซื้อไม่พอใจ เพราะเท่ากับโกงน้ำหนัก วันหลังจะไม่ซื้อของเราอีก
เขาเล่าว่า เขาเคยเดินเก็บขวดเป็นระยะทางไกลมาก คือจากสวนลุมฯ ไปถึงอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ แล้วเดินกลับมานอนที่สวนลุมฯ ยกเว้นวันที่นั่งรถไฟฟรีไปโคราช
ราคาขายขวดพลาสติกกิโลกรัมละ 8 บาท แต่ถ้าเอาเครื่องหมายการค้าที่หุ้มขวดออก ก็จะได้กิโลกรัมละ 10 บาท
วันหนึ่งๆ โดยเฉลี่ยเขาจะเก็บขวดได้ 20-30 กิโลกรัม ได้เงินก็อยู่ในราว 200-300 บาท
ที่เขาเลือกเก็บแต่ขวดพลาสติกขายก็เพราะมีน้ำหนักเบา แบกขายได้สะดวก เมื่อผมถามว่า ทำไมไม่ใช้รถถีบ เขาตอบทันทีว่า การใช้รถต้องซื้อ ต้องมีที่เก็บรถ เขาไม่มีบ้านที่แน่นอน จะเอารถไปจอดที่สวนลุมฯ ก็ไม่ได้ อีกทั้งยังต้องคอยหลบตำรวจด้วย เพราะถ้าขี่ออกถนนใหญ่ตำรวจจะจับ และถ้ามีรถเวลาจะนั่งรถไฟฟรีกลับบ้านที่โคราชก็ไม่รู้จะเอารถไปฝากไว้ที่ไหน
เขาเล่าอีกว่า ก่อนที่เขาจะมามีอาชีพเก็บขวดขาย เขาเคยเป็นช่างไม้มาก่อน ทำงานอยู่กับเถ้าแก่ขายเฟอร์นิเจอร์หลายปี แต่อยู่ๆ เถ้าแก่ก็เลิกกิจการ ทำให้เขาตกงาน ที่จริงเขาจะหางานช่างไม้ทำต่อไปก็คงมีให้ทำ แต่ระยะที่ตกงาน เขาลองเก็บขวดขายดู พบว่ามีรายรับพออยู่ได้ จึงได้ยึดเป็นอาชีพมาถึงวันนี้
เพียงเปลี่ยนอาชีพมาเก็บขวดขายไม่กี่วันเขาโชคดี เก็บได้สร้อยคอทองคำ เก็บได้แล้วก็ไม่รู้จะไปคืนเจ้าของที่ไหน งงไปหมด ทำได้อย่างเดียวคือเอาไปขายร้านทอง
“ขายสร้อยได้ตั้ง 40,000 กว่าบาท นับเป็นเงินที่เคยอยู่ในมือของผมมากที่สุดในชีวิต เพราะผมเป็นเพียงลูกชาวนาจนๆ คนหนึ่งเท่านั้น หรือตอนเป็นช่างไม้ก็ไม่เคยหยิบเงินหมื่น” เขาว่า
“ผมแบ่งเงินไว้ใช้ส่วนตัวหมื่นเดียว ที่เหลือผมนำไปให้ญาติพี่น้องที่บ้าน” เขาเล่าต่อ
เงิน 10,000 บาทสำหรับเขาถือว่าเป็นจำนวนมาก ทำให้ใช้เงินอย่างมีความสุข
ก็เพราะเขาโชคดีที่พบสร้อยทองคำนี้เอง จึงทำให้ต้องยึดอาชีพเก็บขวดขายมาถึงวันนี้ เพราะติดใจโชคลาภที่ได้ พร้อมกับหวังว่า อีกไม่นานก็อาจโชคดีเก็บสร้อยทองคำและของมีค่าได้อีก
รายได้ของเขาถึงจะได้น้อยแต่ก็มากสำหรับเขา เพราะเขาตัวคนเดียวยังเป็นโสดไม่ต้องนำเงินไปเลี้ยงลูกเลี้ยงเมีย
เงินที่หาได้จึงพอใช้ไม่เดือดร้อน ที่จริงเหลือใช้ แต่ที่ไม่เหลือก็เพราะเขาชอบซื้อลอตเตอรี่
เขาบอกว่าเวลาเขามีเงินเท่าไรก็จะทุ่มซื้อลอตเตอรี่หมด ก็เพราะมีทางเดียวที่จะทำให้เขาเป็นคนรวยได้
เขาได้ตั้งความหวังไว้ในใจว่าถูกลอตเตอรี่เมื่อไรจะกลับไปอยู่บ้านที่โคราช แล้วหาซื้อที่ดินสร้างบ้านเล็กๆ สักหลัง รับซื้อของเก่า เพื่อจะได้เปลี่ยนจากอาชีพขายขวดกลายเป็นคนซื้อขวดบ้าง
เขายืนยันว่าเขามีความสุขมากที่มีอาชีพเก็บขวดขาย เพราะอิสรเสรีไม่มีนาย ไม่มีลูกน้อง จะตื่นสักกี่โมง นอนกี่ทุ่มก็ได้ทั้งนั้น
เขาทำอาชีพนี้มาร่วม 10 ปีแล้ว ระยะแรกๆ เก็บขวดได้มากกว่าตอนนี้ ที่เป็นเช่นนี้อาจเป็นเพราะมีคนเก็บขวดขายมากขึ้นก็เป็นได้ จึงแย่งกันเก็บ
คนระดับรากหญ้าอย่างเขานั้นสบายจริงๆ มีรถเมล์รถไฟฟรีให้นั่ง พอเจ็บป่วยไม่สบายก็ใช้บัตรทองสามสิบบาทรักษาทุกโรคได้อีก
“ตอนนี้กลัวอยู่อย่างเดียวว่ารัฐบาลนี้จะยกเลิกรถไฟฟรี” เขามีสีหน้าเป็นห่วง
หากเป็นจริงคงจะทำให้เขาเลิกอาชีพเก็บขวดไปเลยก็ได้ เพราะนอกจากไม่ได้นั่งรถไฟฟรีแล้ว ยังไม่ได้เก็บขวดบนรถไฟขายด้วย
ข้อมูลจาก : เส้นทางเศรษฐี
- ไม่สามารถใส่ชื่อเว็บไซต์ใด ๆ ก็ตาม ลงในช่องแสดงความคิดเห็น
- ระบบสามารถรับข้อความ ได้สูงสุดเพียง 2,000 ตัวอักษร ต่อหนึ่งครั้ง
- ผู้ดูแลเว็บไซต์ จะลบข้อความที่ไม่เหมาะสม และข้อความโฆษณาสินค้า หรือบริการ