สุดซึ้ง…..“ครั้งแรกที่เขาล้างมือให้แม่”…แล้วน้ำตาก็ค่อย ๆ ไหลออกมา #บทความดีๆที่อยากให้ลูกทุกคนได้อ่าน

ผู้อำนวยการเริ่มคำถามว่า ” เธอเคยได้รับทุนการศึกษาอะไรหรือเปล่า ?”


เด็กหนุ่มตอบว่า ” ไม่เคยครับ ”


ผู้อำนวยการถามต่อว่า ” คุณพ่อของเธอเป็นคนจ่ายค่าเล่าเรียนให้ใช่ไหม? ”


เด็กหนุ่มตอบว่า ” คุณพ่อของผมเสียไปตั้งแต่ผมอายุได้ขวบเดียวครับ


เป็นคุณแม่ที่จ่ายค่าเล่าเรียนให้ผม”


ผู้อำนวยการถามต่อว่า ” คุณแม่ของเธอทำงานที่ไหน? ”


เด็กหนุ่มตอบว่า ” คุณแม่รับจ้างซักผ้ารีดผ้า ”

ผู้อำนวยการขอดูมือของเขา


เด็กหนุ่มยื่นมือที่เรียบลื่นไม่มีที่ติให้ผู้อำนวยการดู


ผู้อำนวยการถามต่อว่า ” เธอเคยช่วยคุณแม่ของเธอทำงานบ้างหรือเปล่า ?”


เขาตอบว่า ” ไม่เคยครับ คุณแม่ต้องการให้ผมเรียนแล้วก็อ่านหนังสือเยอะ ๆ คุณแม่ซักผ้าได้เร็วกว่าผมด้วยครับ ”


ผู้อำนวยการบอกว่า ” ฉันมีเรื่องให้เธอช่วยทำอย่างหนึ่งนะ


วันนี้ เธอกลับไปที่บ้าน ช่วยล้างมือของคุณแม่ของเธอแล้วกลับมาพบฉันอีกทีพรุ่งนี้เช้า ”

ด้วย ความมั่นใจว่าโอกาสที่จะได้งานทำมีอยู่สูงมาก


เมื่อเขากลับไปถึงบ้านเขา จึงรู้สึกเต็มใจที่จะล้างมือให้แม่ของเขา


ฝ่ายแม่รู้สึกประหลาดใจระคน หวั่นใจ เธอส่งมือให้ลูก


หนุ่มน้อยค่อยๆ ล้างมือให้แม่ แล้วน้ำตาไหลก็ออกมา

เขาเพิ่งรู้สึกว่ามือของแม่นั้นช่างเหี่ยวย่นและ เต็มไปด้วยริ้วรอยขูดข่วน


ซึ่งบางแผลพอโดนล้างน้ำก็ทำให้แม่เจ็บจนตัวสั่นระริก

นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มตระหนักรู้ว่า


มือคู่นี้เองที่ซักผ้าทุกวัน เพื่อหารายได้มาส่งเีสียให้เขาได้เล่าเรียน


รอยแผลเหล่านี้คือ ราคาทีแม่ต้องจ่ายไปเพื่อความสำเร็จในการศึกษาของเขา เพื่อผลการเรียนที่ ยอดเยี่ยมของเขาและอาจจะเพื่ออนาคตของเขาด้วย

คืนนั้นสองแม่ลูกได้คุยกัน อยู่นาน

เช้าวันต่อมา เด็กหนุ่มก็เดินทางไปที่ออฟฟิศของผู้อำนวยการ


ผู้อำนวยการสังเกตเห็นน้ำตาในดวงตาของเขา จึงพูดขึ้นว่า


” ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยว่าเมื่อคืนที่บ้าน เธอทำอะไรบ้าง แล้วได้บทเรียนอะไร ? ”


เด็กหนุ่มตอบว่า ” ผมล้างมือให้แม่ครับ แล้วก็เลยช่วยแม่ซักผ้าที่เหลือจนเสร็จ ”


ผู้อำนวยการบอกว่า ” ช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อยว่า เธอรู้สึกยังไง ”

เด็กหนุ่มตอบ


“ข้อที่หนึ่ง ผมได้รู้ซึ้งถึงคำว่า สำนึกในบุญคุณ


ถ้าไม่มีแม่ก็คงไม่มีความสำเร็จของผมด้วย

ข้อที่สอง จากการช่วยแม่ทำงาน


ผมได้รู้ว่ามันลำบากยากเย็นยังไงกว่าจะทำอะไรออกมาสักอย่างหนึ่ง

ข้อที่สาม ผมได้เรียนรู้ถึงความสำคัญของความรักและความผูกพันในครอบครัว “

ผู้อำนวยการจึงบอกว่า ” นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการ


ฉันอยากได้ คนที่รู้ค่าของการได้รับความช่วยเหลือ


อยากได้คนที่เข้าใจถึงความลำบาก ของใครสักคนในการจะทำอะไรได้มาสักอย่าง


และอยากได้คนที่ไม่ได้ตั้งเงิน เป็นเป้าหมายในชีวิตแต่เพียงอย่างเดียว


มาเป็นผู้จัดการให้ฉัน เป็นอันตกลงว่าฉันรับเธอไว้ทำงาน ”

ในเวลาต่อมา เด็กหนุ่มคนนี้ก็ได้ทำงานอย่างหนักและได้รับความนับถือจากผู้ใต้บังคับบัญชา


ลูกจ้าง ทุกคนทำงานเป็นทีมอย่างขยันขันแข็ง กิจการของบริษัทก็เจริญก้าวหน้าเป็นอย่างดี

เด็กที่ถูกตามใจจนเป็นนิสัยได้รับทุกอย่างที่ต้องการ


จะสร้างนิสัยเอาแต่ใจตัวเองและเห็นแก่ตัวเองเป็นอันดับแรก


เขาจะไม่สนใจ ความเหนื่อยยากของพ่อแม่


เมื่อถึงวัยทำงานเขาก็จะคาดหวังว่า ใคร ๆ จะต้องเชื่อฟังเขา


เมื่อเขาเป็นผู้จัดการ เขาจึงไม่มีวันรู้ว่าบรรดาลูกจ้างนั้นลำบากอย่างไร


และมักจะโทษคนอื่น

คน ลักษณะนี้อาจจะทำงานได้ อาจจะประสบความสำเร็จช่วงหนึ่ง


แต่ในที่สุด แล้ว เขาจะไม่สำเหนียกคุณค่าของความสำเร็จ


หากยังคงคร่ำครวญ เคียดขึ้ง และไม่มีวันรู้สึกเพียงพอ

ถ้าเรา เป็นพ่อแม่ประเภทที่ปกป้องลูกแบบนี้ จงถามตัวเราว่า


เรากำลังให้ความรัก กับลูกหรือ กำลังทำลายเขากันแน่ ?


เราให้ลูก ๆ มีบ้านใหญ่ ๆ อยู่ กินอาหารดี ๆ เรียนเปียโน ดูทีวีจอใหญ่


แต่เวลาที่เราตัดหญ้า ลองให้ลูกได้ทำด้วย


หลังอาหาร ให้เขาล้างถ้วยชามของตัวเองพร้อม ๆ กับพี่ ๆ น้อง ๆ


ไม่ใช่ว่าเราไม่มีปัญญาจ้างคนรับใช้


แต่เพราะเราอยากจะให้ความรักกับพวกเขาอย่างถูกวิธี


เราอยากให้เขาเข้าใจว่า ไม่ว่าพ่อแม่จะจนหรือจะรวย


วันหนึ่งก็จะต้องผมขาว แก่เฒ่าลงไป เหมือนกับแม่ของเด็กหนุ่มคนนี้

สิ่งที่สำคัญที่สุดที่ลูกของเราจะได้เรียนรู้ คือ รู้คุณค่าของความพยายาม


ได้รู้จักว่า ความยากลำบากมันเป็นยังไง และได้เรียนรู้ที่จะทำงานร่วมกับผู้อื่นให้เป็น

ขอบคุณเนื้อหาจาก http://mblog.manager.co.th/lady007/th-107626/

รูปประกอบจากอินเตอร์เน็ตไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหา

[ads=center]